جنگ‏های فجار ازحوادث مشهور عهد جاهلیت و دوران قبل از اسلام است. موضوع این بود که گفتیم عرب که پیوسته در صحاری سوزان خود به غارتگری و جنگ و نزاع اشتغال داشتند. تعهد کرده بودند که چهار ماه رجب، دی‏القعده، دی‏الحجه و محرم دست از جنگ و کشتار بکشند، و در بازارهایخود به خرید و فروش وو مفاخرت و شعر و خطابه بپردازند. ولی چهار بار حرمت احترام ماه‏های حرام شکسته شد، و اعمالیانجام گرفت که کار به جنگ کشید. فجار از فجور یعنی اعمال ناشایستی گرفته شده است که در آن ماه‏های محترم به وقوع پیوست.

در چهارمین جنگ فجار که تا چهار سال ادامه یافت، پیغمبر هم شرکت داشت. سن پیغمبر در ایام جنگ چهارم به اختلاف روایات چهارده یا پانزده یا بیست‏سال بوده است.

شاید این اختلاف روایات به واسطه مدت این جنگها پدید آمده است که شراره آن در مدت چهار سال شعله‏ور بود.

جنگ در میان قبیله هوازان و قریش و قبیله کنانه همپیمان قریش روی داد. پیغمبر در این جنگ که تمام افراد پیر و جوان قبیله قریش به طرفداری از همپیمان خود «کنایه‏» شرکت داشتند، در گرما گرم جنگ تیرهای دشمن را از عموهایش برطرف می‏ساخت. معنای این سخن این است که شخصا به طرف کسی تبر اندازی نکرد، و کسی را نکشت و تنها از جان عموها دفاع می‏کرد.

منبع:http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=ECCACC1.HTM

جبین عزیز«قریش‏»،از دوران کودکی و جوانی،آثار قدرت و شجاعت،صلابت و نیرومندی نمایان بود.وی در سن پانزده سالگی،در یکی از جنگهای قریش با طائفه‏«هوازن‏»که آن را«حرب فجار»می‏نامند،شرکت داشت.کار او در جبهه رزم،این بود که تیر به عموهای خود می‏رساند.ابن هشام در سیره خود ⁽¹⁾ ،این جمله را از آن حضرت نقل می‏فرماید که حضرتش فرمود:«کنت ائبل علی اعمامی:به عموهایم تیر می‏دادم تا پرتاب کنند».

شرکت او در این جنگ،آنهم با این سن و سال،ما را به شجاعت آن حضرت رهبری می‏کند و روشن می‏شود که چرا امیر مؤمنان درباره پیامبر می‏فرماید:«هر موقع،کار در جبهه جنگ،عرصه بر ما(سربازان اسلام)سخت و دشوار می‏شد،به پیامبر پناه می‏بردیم و کسی از ما به دشمن از او نزدیکتر نبود». ⁽²⁾

منبع:http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=ECCACA2.HTM