امام حسین (ع) : ای مردم ، عبرت بگیرید از آن نکوهشهایی که خداوند به منظور پند و اندرز دوستانش از علمای یهود کرده است ، آن جا که می فرماید: "چرا روحانیون و علمای آنها (یهود) را از سخنان گناه آلود جلوگیری نکردند؟" و فرموده : "آن گروه از بنی اسرائیل که کافر شدند، (به زبان داوود و عیسی بن مریم ) لعنت شدند"، تا آن جا که می فرماید: "چه کارهای ناپسندی که انجام می دادند". بدین جهت خدا بر آنان عیب گرفت که از ستمگرانی که در برابرشان بودند، فساد و اعمال ناروا می دیدند و آنان را منع نمی کردند، چون به آنچه از ستمگران به آنان داده می شد، چشم طمع داشتند و از عواقب اعتراضها بیم داشتند، با این که خداوند فرموده : "از مردم نترسید، از من بترسید"، و نیز فرموده : "مردان و زنان مؤمن دوست یکدیگرند، به نیکی امر و از بدی نهی می کنند".

إعتبروا أیها الناس بما وعظ الله به أولیاءه من سوء ثنائه علی الأحبار، إذ یقول : لولا ینهیهم الربانیون و الأحبار عن قولهم الإثم ، و قال : لعن الذین کفروا من بنی إسرائیل - إلی قوله - لبئس ما کانوا یفعلون ، و إنما عاب الله ذلک علیهم لأنهم کانوا یرون من الظلمة الذین بین أظهرهم المنکر و الفساد فلا ینهونهم عن ذلک رغبة فیما کانوا ینالون منهم ، و رهبة مما حذرون ، و الله یقول : "فلا تخشوا الناس و اخشون " و قال : "ألمؤمنون و المؤمنات بعضهم أولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر".

تحف العقول ، ص 237

 

امام حسین (ع) : به درستی که من بیهوده ، گردنکش ، ستمگر و ظالم حرکت نکردم ، بلکه برای اصلاح در امت جدم محمد (ص ) حرکت کردم و می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و به روش جدم محمد (ص ) و پدرم علی بن ابی طالب (ع ) رفتار کنم .

و أنی لم أخرج أشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و إنما خرجت لطلب الإصلاح فی أمة جدی صلی الله علیه و آله ، أرید أن آمر بالمعروف و أنهی عن المنکر و أسیر بسیرة جدی و أبی علی بن أبی طالب علیه السلام .

بحار الانوار، ج 44، ص 329