[ و ابو جعفر محمد بن على باقر از او ( ع ) حکایت کرد که فرمود : ] دو چیز در زمین مایه أمان از عذاب خدا بود ، یکى از آن دو برداشته شد پس دیگرى را بگیرید و بدان چنگ زنید : امّا امانى که برداشته شد رسول خدا ( ص ) بود . و امّا امانى که مانده است آمرزش خواستن است . خداى تعالى فرماید « و خدا آنان را عذاب نمى‏کند حالى که تو در میان آنانى و خدا عذابشان نمى‏کند حالى که آمرزش مى‏خواهند » [ و این از نیکوتر لطایف معنى را برون آوردن است و ظرافت سخن را آشکار کردن . ] [نهج البلاغه]
 
جمعه 87 مهر 5 , ساعت 6:0 عصر
امام علی (ع) : امام علیه السلام از کنار مزبله عبور کرد فرمود : این همان است که بخیلان به آن بخل ورزیدند در روایت دیگری چنین نقل شده که امام علیه السلام پس از مشاهده مزبله ای فرمود : این همان چیزی است که دیروز شما بر سر تصاحب آن با هم رقابت داشتید
195 - وقال [ع ] و قد مر بقذر علی مزبله : هذا ما بخل به الباخلون وروی فی خبر آخر انه قال : هذا ما کنتم تتنافسون فیه بالامس
نهج البلاغه

جمعه 87 مهر 5 , ساعت 6:0 عصر
امام علی (ع) : آنچه از مال تو از دست رود و مایه پند و عبرت گردد درحقیقت از دست نرفته است
196 - وقال [ع ] : لم یذهب من مالک ما وعظک
نهج البلاغه

<   <<   46   47   48   49   50   >>   >

لیست کل یادداشت های این وبلاگ