و نیز گفته‏اند: در ماه شعبان سال دوم، روزه ماه رمضان بر مسلمانان واجب شد و فاصله میان تغییر قبله و فرض روزه ماه رمضان - به گفته برخى - یک ماه بود و مسلمانان موظف شدند تا ماه رمضان را روزه بگیرند. در آغاز چنان بود که چون شب فرا مى‏رسید و افطار مى‏کردند و مى‏خوابیدند و یا افطار نکرده به خواب مى‏رفتند تا غروب روز دیگر افطار بر آنان حرام بود چنانکه جماع با زنان نیز در تمام این ماه بر آنها حرام بود و این حکم در سال پنجم نسخ شد، و خوردن و آشامیدن و مفطرات دیگر تا طلوع فجر و سپیده صبح بر آنان حلال شد به شرحى که ان شاء الله در جاى‏خود ذکر خواهد شد.

و به دنبال آن زکات فطر نیز واجب شد و رسول خدا(ص)روز اول ماه شوال را عید قرار داد و نماز عید خواند به کیفیتى که در کتابهاى فقهى مذکور است.

ولى باید دانست که از سخنان جناب جعفر بن ابیطالب در حضور نجاشى در داستان هجرت حبشه استفاده مى‏شود که روزه سالها قبل از هجرت در اسلام بوده اگر چه به صورت غیر فرض و یا در هر ماه سه روز ⁽¹⁾ آمده باشد و بلکه از پاره‏اى روایات - اگر چه از نظر سند چندان معتبر نیست - استفاده مى‏شود، که روزه ماه رمضان در مکه فرض شده است، چنانکه در داستان اسلام عمرو بن مرة جهنى که در سالهاى اول بعثت مسلمان شد آمده است که رسول خدا(ص)او را به سوى قومش فرستاد و چون به نزد ایشان آمد بدانها گفت:

«انى رسول من رسول الله الیکم، ادعوکم الى الجنة و احذرکم من النار، و امرکم بحقن الدماء و صلة الارحام و عبادة الله و رفض الاصنام و حج البیت، و صیام شهر رمضان، شهر من اثنى عشر شهرا، فمن اجاب فله الجنة‏» ⁽²⁾

[من فرستاده رسول خدایم به سوى شما و شما را به بهشت مى‏خوانم و از دوزخ برحذر مى‏دارم و به جلوگیرى از خونریزى و صله رحم و پرستش خدا و ترک بتها و حج‏خانه خدا و روزه ماه رمضان یکى از دوازده ماه دستور مى‏دهم، و هر کس که پذیرفت‏بهشت از آن اوست. . . ]

منبع:

http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=ECCCCBG.htm