[ و فرمود : ] آن که به عیب خود نگریست ، ننگریست که عیب دیگرى چیست ، و آن که به روزى خدا خرسندى نمود ، بر آنچه از دستش رفت اندوهگین نبود ، و آن که تیغ ستم آهیخت ، خون خود بدان بریخت ، و آن که در کارها خود را به رنج انداخت ، خویشتن را هلاک ساخت ، و آن که بى‏پروا به موجها در شد غرق گردید ، و آن که به جایهاى بدنام در آمد بدنامى کشید ، و هر که پر گفت راه خطا بسیار پویید ، و آن که بسیار خطا کرد شرم او کم ، و آن که شرمش کم پارسایى‏اش اندک هم ، و آن که پارسایى‏اش اندک ، دلش مرده است ، و آن که دلش مرده است راه به دوزخ برده . و آن که به زشتیهاى مردم نگرد و آن را ناپسند انگارد سپس چنان زشتى را براى خود روا دارد نادانى است و چون و چرایى در نادانى او نیست ، و قناعت مالى است که پایان نیابد ، و آن که یاد مرگ بسیار کند ، از دنیا به اندک خشنود شود ، و آن که دانست گفتارش از کردارش به حساب آید ، جز در آنچه به کار اوست زبان نگشاید . [نهج البلاغه]
 
دوشنبه 86 اردیبهشت 24 , ساعت 12:9 عصر

 

از حوادث دیگر سال اول هجرت، یکى مرگ اسعد بن زراره - نقیب طائفه بنى النجار - بود که موجب تاثر رهبر اسلام و مسلمانان گردید و قسمتى از فداکاریها و بزرگواریهاى او در ضمن مسافرت وى به مکه و آوردن مصعب بن عمیر به مدینه و پذیرایى از وى در آن شهر و پیشرفت اسلام به وسیله او در مدینه، پیش از این ذکر شد و چنانکه انصار گفته‏اند: اسعد بن زراره نخستین کسى است که در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد و پس از آن‏«بقیع‏»به صورت قبرستان مسلمانان در آمد و تاکنون به همان صورت باقى است و به خاطر قبرهاى ائمه عالى قدر دین و بزرگانى که در آنجا دفن شدند به صورت مکانى مقدس در آمده و مزار مسلمانان جهان شد.

منبع:

http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=ECCCCAJ.htm



لیست کل یادداشت های این وبلاگ