بنى امیه را مهلتى است که در آن مى‏تازند ، هر چند خود میان خود اختلاف اندازند . سپس کفتارها بر آنان دهن گشایند و مغلوبشان نمایند [ و مرود مفعل است از « ارواد » و آن مهلت و فرصت دادن است ، و این از فصیح‏ترین و غریبترین کلام است . گویى امام ( ع ) مهلتى را که آنان دارند به مسابقت جاى ، همانند فرموده است که براى رسیدن به پایان مى‏تازند و چون به نهایتش رسیدند رشته نظم آنان از هم مى‏گسلد . ] [نهج البلاغه]
 
پنج شنبه 87 فروردین 1 , ساعت 6:0 عصر
امام علی (ع) : کسیبه آن حضرت عرض کرد حال شما چطور است ؟ امام [ ع ]فرمود : چگونه خواهد بود حال کسیکه با بقاء خود فانی می شود . و با سلامت خود بیمار می گردد . و از آن راهیکه خود را در امان می بیند مرگش فرامی رسد .
115 - و قیل له [ع ] : کیف نجدک یا امیر المؤمنین ? فقال [ع ] : کیف یکون حال من یفنی ببقائه ، و یسقم بصحته و یؤتی من مامنه
نهج البلاغه


لیست کل یادداشت های این وبلاگ