سفارش تبلیغ
صبا ویژن
یارى خدا آن اندازه رسد که به کار دارى . [نهج البلاغه]
 
چهارشنبه 86 اسفند 29 , ساعت 6:0 عصر
امام علی (ع) :  در درون سینه انسان قطعه گوشتی آویخته است  که عجیب ترین اعضای وجود او است : و آن قلب او است . و این شگرفی بخاطر آنست  که انگیزه هائی از حکمت و ضد آن در آن جمع است . هرگاه آرزوها در آن ظاهر شود طمع او را ذلیل خواهد کرد  و هنگامی که طمع در او به هیجان آید حرص او را هلاک می کند و هنگامی که یاس مالک او گردد تاسف او را از پایدر می آورد  و هرگاه غضب بر او مستولی شود خشمش فزونی می گیرد و هرگاه از چیزی راضی شود جانب احتیاط را از دست می دهدو اگر ترس بر او غالب شود احتیاط کاری او را به خود مشغول می دارد و هرگاه کار او آسان گردد در غفلت و بی خبری فرو می رود  اگر مالی بیابد بی نیازی او را به طغیان وا می دارد و اگر مصیبتی به او برسد بیتابی او را رسوا می کند  و اگر فقر دامنش را بگیرد مشکلات او را بخود مشغول می دارد و اگر گرسنگی پیدا کند از ناتوانی زمین گیر می شود  و اگر پرخوری کند راه نفس را بر او می بندد و بطور کلی هرگونه کمبود به او زیان می رساند و هرگونه زیادی او را فاسد می سازد .
108 - [9] و قال [ع ] : لقد علق بنیاط هذا الانسان بضعه هی اعجب ما فیه : و ذلک القلب و ذلک ان له  مواد من الحکمه و اضدادا من خلافها ،فان سنح له الرجاء اذله الطمع ،  و ان هاج به الطمع اهلکه الحرص ، و ان ملکه الیاس قتله الاسف ، و ان عرض له الغضب اشتد به الغیظ ، و ان اسعده الرضی نسی التحفظ ، و ان غاله الخوف شغله الحذر ، و ان اتسع له الامر استلبته الغره ،  و ان افاد مالا اطغاه الغنی ، و ان اصابته مصیبه فضحه الجزع ،و ان عضته الفاقه شغله البلاء ، و ان جهده الجوع قعد به الضعف ،  و ان افرط به الشبع کظته البطنه فکل تقصیر به مضر ، و کل افراط له مفسد
نهج البلاغه


لیست کل یادداشت های این وبلاگ