خورشید اسلام در سرزمین مکه طلوع کرد وپس از گذشتسیزده سال در آسمان یثرب ظاهر شد وبعد از ده سال نور افشانى در مدینه افول کرد، در حالى که افق نوى به روى مردم شبه جزیره گشود وسرزمین حجار وخصوصا شهر مدینه به عنوان مرکز دینى وثقل سیاست معرفى شد.
پس از درگذشت پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم، گزینش خلیفه به وسیله مهاجرین وانصار ایجاب کرد که مدینه مقر خلافت اسلامى گردد وخلفا با اعزام عاملان وفرمانداران به اطراف واکناف به تدبیر امور بپردازند واز طریق فتح بلاد وشکستن سدها وموانع، در گسترش اسلام بکوشند.
امیر مؤمنان علیه السلام که علاوه بر تنصیص وتعیین صاحب رسالت، از ناحیه مهاجرین وانصار برگزیده شده بود، نیز طبیعتا مىبایست، همچون خلفاى گذشته مدینه را مرکز خلافت قرار دهد واز همانجا به رتق وفتق امور بپردازد. او در آغاز کار خلافت از همین شیوه پیروى کرد وبا نامه نگارى واعزام افراد لایق وبرکنار کردن افراد دنیا پرست وایراد خطابههاى آتشین وسازنده خود، امور جامعه اسلامى را اداره نمود ونظام اسلامى که در طى مدت بیست وپنجسال از آغاز خلافت ابوبکر در آن انحراف وکجیهایى پیدا شده بود در حال اصلاح بود که ناگهان مسئله «ناکثان»، یعنى پیمان شکنى کسانى که پیش از همه با او بیعت کرده بودند، رخ داد وگزارشهاى هولناک وتکان دهندهاى به وى رسید ومعلوم شد که پیمان شکنان، به کمک مالى بنى امیه ونفوذ واحترام همسر پیامبر، جنوب عراق را تسخیر کردهاند وپس از تصرف بصره دهها نفر از یاران وکارگزاران امام علیه السلام را به ناحق کشتهاند.
این امر سبب شد که امام علیه السلام براى تنبیه ناکثان ومجازات همدستان آنان، مدینه را به عزم بصره ترک گوید وبا سپاهیان خود در کنار بصره فرود آید. آتش نبرد میان سپاه بر حق امام ولشکریان باطل ناکثان مشتعل شد وسرانجام سپاه حق پیروز گردید وسران شورش کننده کشته شدند وگروهى از آنان پا به فرار نهادند وبصره مجددا به آغوش حکومت اسلامى بازگشت واداره امور آن به دستیاران على علیه السلام افتاد واوضاع شهر ومردم حال عادى به خود گرفت وابن عباس، مفسر قرآن وشاگرد ممتاز امام، به استاندارى آنجا منصوب شد.
اوضاع ظاهرى ایجاب مىکرد که امام علیه السلام از راهى که آمده بود به مدینه باز گردد ودر کنار مدفن پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم وبا همفکرى گروهى از یاران وصحابه آن حضرت به نشر معارف اسلامى ومعالجه مزاج بیمار جامعه واعزام سربازان به نقاط دور دستبراى گسترش نفوذ قدرت اسلامى ودیگر شئون خلافتبپردازد واز هر نوع کشمکش ورودر رویى با این وآن اجتناب کند. ولى این ظاهر قضیه بود وهر فرد ظاهر بینى به امام چنین تکلیفى مىکرد; بالاخص که مدینه در آن روز از قداست ومعنویت وروحانیتخاصى برخوردار بود، زیرا مهد واقعى اسلام ومدفن پیام آور خدا ومرکز صحابه از مهاجرین وانصار بود که رشته گزینش خلیفه وعزل وخلع او را در دست داشتند.
با تمام این شرایط وجهات، امام علیه السلام راه کوفه را برگزید تا مدتى در آنجا رحل اقامت افکند. این کار، که پس از شور وتبادل نظر با یاران انجام گرفت (1) ، به دو جهتبود:
1- در حالى که امیر مؤمنان علیه السلام با گروه انبوهى از مدینه حرکت کرد وگروههایى در نیمه راه به او پیوستند، ولى بیشتر سربازان وجان نثاران امام را مردم کوفه وحوالى آن تشکیل مىدادند. زیرا امام براى سرکوبى پیمان شکنان به وسیله صحابى بزرگ، عمار یاسر وفرزند گرامى خود امام حسن علیه السلام از مردم کوفه، که مرکز مهم عراق بود، استمداد طلبید وگروه انبوهى از مردم آن منطقه به نداى امام پاسخ مثبت گفتند وهمراه نمایندگان وى عازم جبهه شدند. (2) هرچند گروهى مانند ابو موسى اشعرى وهمفکران او از هرگونه نصرت وکمگ خوددارى کردند وبا رفتار وگفتار خود در حرکت مردم به میدان جهاد کارشکنى کردند.
پس از آنکه امام در نبرد با ناکثان پیروز شد ودشمن را تار ومار ساخت، حقشناسى ایجاب مىکرد که از خانه وزندگى این مردم دیدن کند ولبیک گویان وجهادگران خود راتقدیر ومتقاعدان وبازماندگان از جهاد را توبیخ ومذمت نماید.
2- امام علیه السلام مى دانست که شورش پیمان شکنان گناهى است از گناهان معاویه که آنان را به نقض میثاق تشویق کرده بود واز روى فریب، غایبانه دستبیعتبه آنان داده وحتى در نامهاى که به زبیر نوشته بود خطوط شورش را کاملا ترسیم کرده ویاد آور شده بود که از مردم شام براى او بیعت گرفته است وباید هرچه زودتر کوفه وبصره را اشغال کنند وبه خونخواهى عثمان تظاهر کنند ونگذارند فرزند ابوطالب بر آن دو شهر دستبگذارد.
اکنون که تیر این یاغى به خطا رفته وشورش پایان یافته بود باید هرچه زودتر ریشه فساد قطع وشاخه شجره ملعونهبنى امیه از پیکر جامعه اسلامى بریده مىشد. نزدیکترین نقطه به شام همان کوفه است. گذشته از این، عراق منطقهاى لشکر خیز وفدایى پرور بود وامام، بیش از هر نقطه، باید بر آنجا تکیه مىکرد. امام علیه السلام خود در یکى از خطبهها به این مطلب اشاره کرده است; آنجا که مىفرماید:«و الله ما اتیتکم اختیارا ولکن جئت الیکم سوقا...». (3) یعنى: به خدا سوگند من به میل خود به سوى شما نیامدم بلکه از روى ناچارى بود.
این دو علتسبب شد که امام علیه السلام کوفه را به عنوان مقرخود برگزیند ومرکز خلافت اسلامى را از مدینه به عراق منتقل سازد.از این رو، در دوازدهم ماه رجب سال سى وشش هجرى در روز دو شنبه همراه با گروهى از بزرگان بصره وارد شهر کوفه شد. مردم کوفه ودر پیشاپیش آنان قاریان قرآن ومحترمین شهر از امام استقبال به عمل آوردند ومقدم او را گرامى داشتند. براى محل نزول امام علیه السلام قصر«دار الاماره» را در نظر گرفته بودند واجازه خواستند که آن حضرت را به آنجا وارد کنند ودر آنجا سکنى گزیند. ولى امام از فرود در قصر، که پیش از وى مرکز کجرویها وستمها بود، ابا ورزید وفرمود: قصر مرکز تباهى است وسرانجام در منزل جعدة بن هبیره مخزومى فرزند خواهرام هانى(دختر ابوطالب) سکنى گزید. (4) امیر المؤمنین علیه السلام درخواست کرد که براى سخن گفتن با مردم در محلى به نام «رحبه» که سرزمین گستردهاى بود فرود آید وخود در آن نقطه ازمرکب پیاده شد.
نخست در مسجدى که در آنجا بود دو رکعت نماز گزارد وآنگاه بر فراز منبر رفت وخدا را ثنا گفت وبه پیامبر او درود فرستاد وسخن خود را با مردم چنین آغاز کرد:
اى مردم کوفه، براى شما در اسلام فضیلتى است مشروط بر اینکه آن را دگرگون نسازید. شما را به حق دعوت کردم وپاسخ گفتید. زشتى را آغاز کردید ولى آن را تغییر دادید... شما پیشواى کسانى هستید که دعوت شما را پاسخ گویند ودر آنچه که وارد شدید داخل شوند.
بدترین چیزى که براى شما از آن بیم دارم دو چیز است:پیروى از هوى وهوس ودرازى آرزو.پیروى از هوس از حق باز مىدارد ودرازى آرزو سراى بازپسین را از یاد مىبرد. آگاه باشید که دنیا پشت کنان، کوچ کرده وآخرت اقبال کنان به حرکت در آمده است وبراى هر یک از این دو فرزندانى است.شما از فرزندان آخرت باشید. امروز هنگام عمل است نه حساب، وفردا وقتحساب است نه عمل.
سپاس خدا را که ولى خود را کمک کرد ودشمن را خوار ساخت ومحق وراستگو را عزیز وپیمان شکن وباطلگرا را ذلیل نمود. بر شما باد تقوى وپرهیزگارى واطاعت از آن کس که از خاندان پیامبر خدا اطاعت کرده است، که این گروه به اطاعت اولى وشایسته ترند از کسانى که خود را به اسلام وپیامبر نسبت مىدهند وادعاى خلافت مىکنند. اینان با ما به مقابله بر مىخیزند وبا فضیلتى که از ما به آنان رسیده استبر ما برترى مىجویند ومقام وحق ما را انکار مىکنند. آنان به کیفر گناه خود مىرسند وبه زودى با نتیجه گمراهى خود در سراى دیگر روبرو مىشوند.
آگاه باشید که گروهى از شما از نصرت من تقاعد ورزید ومن آنان را توبیخ ونکوهش مىکنم.آنان را ترک کنید وآنچه را دوست ندارند به گوش آنان برسانید تا رضاى مردم را کسب کنند وتا حزب الله از حزب شیطان باز شناخته شود. (5)
منبع:
http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=EACHBJ.htm
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
احادیث امام سجاد (ع)
احادیث امام حسین (ع)
احادیث امام حسن (ع)
احادیث حضرت زهرا (س)
احادیث حضرت رسول (ص)
زندگینامه 14 معصوم
حضرت فاطمه(س)
امام باقر(ع)
احادیث امام محمد باقر (ع)
احادیث امام جعفر صادق (ع)
مقام قرآن(دین شناسی)
احادیث امام موسی کاظم (ع)
احادیث امام رضا (ع)
احادیث امام جواد (ع)
[همه عناوین(1518)][عناوین آرشیوشده]