اگر نظرى به زهد على بیفکنیم دچار حیرت و واماندگى خواهیم شد.مردى که سرزمینهایى همچون عراق، فارس، حجاز، یمن و مصر، البته به جز شام، در زیر حکومت اوست.همچون فقرا لباس خشن در بر مى‏کند، غذاى ناگوار مى‏خورد و مى‏گوید: اى دنیا! دیگران را فریب ده....

او پس از مرگ جز هفتصد درهم از خود به جاى نگذاشت که آن را براى خرید خدمتکارى براى خانواده‏اش کنار گذاشته بود.اموالى را که در بیت المال بود تقسیم مى‏کرد و آن گاه دستور مى‏داد تا آنجا را بروبند.و سپس در همان مکان نماز مى‏گزارد، به این امید که آن مکان فرداى قیامت در پیشگاه خداوند شاهد و گواه او باشد.در طول زندگیش هرگز غذاى سیرى نخورد.در زهد به چنان مرتبه‏اى رسیده بود که دنیا در نظر او کم‏بهاتر از برگ کوچکى در دهان ملخى جلوه مى‏کرد.چنانکه ابن عباس در موقع حرکت‏به بصره گفت: فرمانروایى بر دنیا اسلام براى او کمتر از کفشى که بیش از سه درهم نمى‏ارزید، بها نداشت.جز آنکه وى مى‏خواست‏حقى را اقامه کند و باطلى را از بین ببرد.

منبع:

http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=EACDC.htm