امام سجاد (ع) : و سپاس خدای را که ( با آفرینش آسمانها و زمین و آنچه در آنهاست و فرستادن کتابها و پیغمبران و نصب ائمه معصومین - علیهم السلام - ) خویشتن را ( وجود، علم ، قدرت و حکمتش را ) به ما شناساند و شکر و سپاس ( از نعمتهای ) خود را به ما الهام نمود ( گفته اند : الهام چیزی است که در قلب افاضه می شود ، و فرق بین الهام و وحی آن است که الهام بی واسطه ملک است و وحی به واسطه اوست ، و وحی از خواص رسالت است و الهام از خواص ولایت ، و وحی مشروط به رساندن است و الهام مشروط نیست ، و در لغت الهام و وحی هر دو به معنی تلقین و فهماندن است ، مرحوم سید علیخان در شرح بر صحیفه می فرماید : روایت شده چون خداوند سبحان در آدم - علیه السلام - روح دمید هنگامی که راست شد و نشست عطسه کرد ، به او الهام شد گفت : الحمد لله رب العالمین " سپاس خدای را که پروردگار جهانیان است " خداوند فرمود : یرحمک الله یا آدم " ای آدم خدا تو را بیامرزد " پس نخستین حمد و سپاس او از بشر به طور الهام واقع شده است ) و درهای علم به ربوبیت پروردگاریش را بر ما گشود ( ائمه معصومین - علیهم السلام - را راهنمایان ما گردانید تا به وسیله آنان به شهر علم رسیده خدا را بشناسیم ، رسول اکرم - صلی الله علیه و آله - فرمود : انا مدینه العلم و علی بابها یعنی منم شهر علم و علی باب آن ) و بر اخلاص ( بی ربا ، و خودنمائی ) در توحید و یگانگیش راهنماییمان فرمود ، و از عدول و کجروی و شک و دو دلی در امر خود ( معرفت ذات و صفات یا دین و احکامش ) دورمان ساخت

و الحمد لله علی ما عرفنا من نفسه ، و الهمنا من شکره ، و فتح لنا من ابواب العلم بربوبیته ، و دلنا علیه من الاخلاص له فی توحیده ، و جنبنا من الالحاد و الشک فی امره .

صحیفه سجادیه