پس از اینکه رسول خدا(ص)از عمرة القضاء مراجعت فرمود چند ماه در مدینه توقف کرد و در این مدت بیشتر توجه آن حضرت به سوى شمال عربستان و بسط و توسعه اسلام در آن نواحى معطوف بود، زیرا از سمت جنوب با قرارداد صلح حدیبیه خیالش تا حدودى آسوده شده بود و از آن سو بخوبى مى‏دانست که با گذشت‏یکى دو سال خود به خود مردم مکه مسلمان خواهند شد و مقدمات فتح مکه فراهم مى‏شود، اما قسمت‏شمال عربستان که تحت نفوذ دو قدرت بزرگ آن زمان یعنى ایران و روم بود محیط مساعدى براى تبلیغ اسلام به شمار مى‏رفت‏بخصوص قسمت غربى آن که تحت نفوذ دولت روم و دین مسیح بود آمادگى بیشترى براى پذیرش اسلام داشتند.

از این رو فکر رسول خدا بدان سو معطوف گردید و گروهى را به سرکردگى عمرو بن کعب غفارى براى تبلیغ اسلام به ناحیه شام به جایى به نام‏«ذات الطلح‏»فرستاد ولى مردم آن ناحیه دعوت آنها را نپذیرفته و در صدد قتل آنان - که جمعا پانزده نفر بودند - بر آمدند و بجز عمرو بن کعب همگى به قتل رسیدند و عمرو بن کعب نیز با زحمتى توانست‏خود را از معرکه نجات دهد و جان سالم به در برد.

به دنبال آن نیز پیغمبر اسلام حارث بن عمیر را با گروهى به سوى شرحبیل بن‏غسان که فرماندار شهر بصرى ⁽¹⁾ از طرف امپراتور روم بود، فرستاد و نامه‏اى هم به منظور دعوت به اسلام بدو نوشت ولى شر حبیل حارث را با همراهان وى به قتل رسانید.

این دو ماجرا سبب اندوه پیغمبر و خشم مسلمانان مدینه و آمادگى آنها براى جنگ با امپراتور روم گردید و در ماه جمادى الاولى سال هشتم هجرت رسول خدا(ص)لشکر مجهزى را به جنگ رومیان به موته که سرحد شام بود فرستاد.

منبع:

http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=ECCCCHA.htm