امام سجاد (ع) : خدایی که دیده های بینندگان از دیدنش ( در دنیا و آخرت ) ناتوانند ( محال است او را ببینند ، چون آنچه به چشم سر دیده می شود بایستی در مکان و جایی باشد ، و محتاج به مکان جسم است و خدای تعالی جسم نیست ) و اندیشه های وصف کنندگان از عهده وصفش برنیایند ( هرچه کوشند نمی توانند به طوری که شایسته است او را وصف نمایند ، چنان که حضرت سیدالمرسلین - صلی الله علیه و آله - فرمود : لا احصی ثناء علیک ، انت کما اثنیت علی نفسک یعنی من را توانایی مدح و ثنای تو نیست ، تو خود باید ثناگوی ذات اقدس خویش باشی ، و حضرت سید الواصیین امیرالمؤمنین - علیه السلام - فرمود : هو فوق ما یصفه الواصفون یعنی او برتر و بالاتر است از آنچه وصف کنندگان او را بستایند )

الذی قصرت عن رؤیته ابصار الناظرین ، و عجزت عن نعته اوهام الواصفین .

صحیفه سجادیه

امام سجاد (ع) : و اگر چنین می بودند ( شکر نمی کردند ) از حدود انسانیت به مرز بهیمیت ( چار پایان ، که مرتبه بی خردی است ) روی می آوردند و چنان بودند که در کتاب محکم و استوار خود ( قرآن مجید سوره 25 ، آیه 44 ) وصف فرموده : ( ان هم الا کالانعام بل هم اضل سبیلا ، یعنی ) ایشان ( ناسپاسان ) جز مانند چار پایان نیستند بلکه گمراهترند ( زیرا چارپایان هیچیک از قوای طبیعی را تعطیل و بیکار ننموده بلکه هر یک را برای آنچه آفریده شده بکار می اندازند ، پس اگر گمراه باشند در طلب کمال کوتاهی ننموده اند به خلاف انسان که اگر قوه عقلیه را که به معرفت حق راهنماست و امتیاز او از چارپایان به همین قوه است تعطیل نموده از کار بیندازد از چارپایان گمراهتر و سزاوار کیفر است

و لو کانوا کذلک لخرجوا من حدود الانسانیة الی حد البهیمیة فکانوا کما وصف فی محکم کتابه : إن هم إلا کالانعام بل هم اضل سبیلا .

صحیفه سجادیه