امام سجاد (ع) : سپاسی که چشمهای ما به آن روشن گردد آن هنگام که دیده ها ( ی مردم ) خیره و دوخته شود ( به طوری که از سختی عذاب بر هم نتوانند زد ) و چهره های ما به آن سفید گردد آن هنگام که روها ( یا پوست اندام ) سیاه شود ( این جمله اشاره است به فرمایش خدای تعالی " سوره 3 ، آیه 106 " یوم تبیض وجوه و تسود وجوه یعنی روزی که چهره ها " ی مؤمنین " سفید و روها " ی کافرین و منافقین " سیاه گردد ، و سفید و سیاه بودن روها در آن روز " چنان که سید نعمت الله جزائری - علیه الرحمه - در شرح صحیفه خود مسمی به نور الأنوار فرموده : " یا آن است که حقیقتا روها سفید و سیاه می شود و یا آن که سفید و سیاهی آنها کنایه از نیکی و زشتی کردار است )

حمدا تقربه عیوننا إذا برقت الابصار ، و تبیض به وجوهنا إذا اسودت الابشار .

صحیفه سجادیه

امام سجاد (ع) : سپس آنان را در راه اراده و خواست خویشتن روان گردانید ، و در راه محبت و دوستی به خود ( که غریزه هر موجودی است ، چنان که در قرآن کریم سوره 17 ، آیه 44 فرموده : و ان من شی ء الا یسبح بحمده ولکن لا تفقهون تسبیحهم یعنی موجودی نیست جز آن که ذکرش تسبیح و ستایش خداست ، ولی شما تسبیح ایشان را در نمی یابید ) برانگیخت ، در حالی که توانایی ندارند تأخیر نمایند آنچه را که ایشان را به آن جلو انداخته ، و نمی توانند پیش اندازند آنچه را که ایشان را از آن عقب خواسته ( از آنچه برای آنان تعیین نموده تجاوز نمی توانند کرد ، و این با استطاعت و توانا بودن در انجام عمل نیک و بد منافات ندارد ، زیرا معنی فرمایش امام - علیه السلام - در ظاهر آن است که خدای تعالی هرگاه چیزی اراده نمود غیر آن واقع نمی شود )

ثم سلک بهم طریق ارادته ، و بعثهم فی سبیل محبته ، لا یملکون تاخیرا عما قدمهم الیه ، و لا یستطیعون تقدما الی ما اخرهم عنه .

صحیفه سجادیه