مى‏دانیم که جنگ بدر نخستین جنگ کامل العیار میان مسلمانان و مشرکان بود و به همین دلیل نخستین آزمایش نظامى بین طرفین به شمار مى‏رفت و از این نظر پیروزى هر یک از طرفین در این جنگ بسیار مهم بود.

این جنگ در سال دوم هجرت رخ داد.پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله و سلم در این سال آگاهى یافت که کاروان بازرگانى قریش به سرپرستى ابو سفیان،دشمن دیرینه اسلام،از شام‏عازم بازگشت‏به مکه است،و چون مسیر کاروان از نزدیکیهاى مدینه رد مى‏شد، پیامبر اسلام با 313 نفر از مهاجران و انصار به منظور ضبط کاروان به سوى منطقه بدر که مسیر طبیعى کاروان بود،حرکت کرد.

هدف پیامبر از این حرکت آن بود که قریش بدانند خط بازرگانى آنها در دسترس نیروهاى اسلام قرار دارد و اگر آنها از نشر و تبلیغ اسلام و آزادى مسلمانان جلوگیرى کنند،شریان حیات اقتصادى آنان به وسیله نیروهاى اسلام قطع خواهد شد.

از طرف دیگر ابوسفیان چون از حرکت مسلمانان آگاهى یافت،با انتخاب یک راه انحرافى از کناره‏هاى دریاى سرخ،کاروان را بسرعت از منطقه خطر دور کرد و همزمان با این عمل،از سران قریش در مکه استمداد کرد.

به دنبال استمداد ابو سفیان،تعداد 950 تا 1000 نفر از مردان جنگى قریش به سوى مدینه حرکت کردند.در روز 17 رمضان این گروه با مسلمانان رودررو قرار گرفتند،در حالى که نیروى شرک سه برابر نیروى اسلام بود.

در آغاز نبرد،سه تن از دلاوران قریش که تا دندان مسلح بودند،به نامهاى:«عتبه‏»(پدر هند،همسر ابو سفیان)برادر بزرگ او«شیبه‏»و«ولید»(فرزند عتبه)فریاد کشان به وسط میدان جنگ آمدند و هماورد خواستند.در این هنگام سه نفر از دلاوران انصار براى نبرد با آنان وارد میدان شدند و خود را معرفى کردند.قهرمانان قریش از جنگ با آنان خوددارى نموده فریاد زدند:اى محمد! افرادى که از اقوام ما،همشان ما هستند،براى جنگ با ما بفرست.

در این هنگام رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم به‏«عبیدة بن حارث بن عبد المطلب‏»،«حمزة بن عبد المطلب‏»و«على علیه السلام‏»دستور داد به جنگ این سه تن بروند،این سه مجاهد شجاع،روانه رزمگاه شدند و خود را معرفى کردند.آنان هر سه نفر را براى مبارزه پذیرفتند و گفتند:همگى همشان ما هستند.از این سه تن‏«حمزه‏»با،«شیبه‏»،«عبیده‏»با«عتبه‏»و«على‏»که جوانترین آنها بود،با«ولید»،دایى معاویه،روبرو شدند و جنگ تن به تن آغاز گردید.«على‏»و«حمزه‏»هر دو،هماورد خود را بسرعت‏به قتل رساندند ولى ضربات متقابل میان‏«عبیده‏»و«عتبه‏»هنوز ادامه داشت.و هیچ کدام بر دیگرى غالب نمى‏شد،از این رو«على‏»و«حمزه‏»پس از کشتن رقیبان خود،به کمک‏«عبیده‏»شتافتند و عتبه را نیز به هلاکت رساندند ⁽¹⁾ .

على علیه السلام بعدها در یکى از نامه‏هاى خود به معاویه با اشاره به این حادثه نوشت: شمشیرى که آن را در یک جنگ بر جد تو(عتبه)و دایى تو(ولید)و برادرت حنظله فرود آوردم،هم اکنون نزد من است ⁽²⁾ .

پس از پیروزى سه قهرمان بزرگ اسلام بر دلاوران قریش که اثر خردکننده‏اى در روحیه فرماندهان سپاه شرک داشت،جنگ همگانى آغاز شد و منجر به شکست فاحش ارتش شرک گردید،به طورى که هفتاد نفر اسیر گشتند...

در این جنگ بیش از نیمى از کشته شدگان با ضرب شمشیر على علیه السلام از پاى در آمدند.

مرحوم شیخ مفید سى و شش تن از کشته شدگان مشرکین در جنگ بدر را نام مى‏برد و مى‏نویسد:«راویان شیعه و سنى به اتفاق نوشته‏اند که این عده را على بن ابى طالب علیه السلام شخصا کشته است، بجز کسانى که در مورد قاتل آنان‏اختلاف است و یا على در کشتن آنان با دیگران شرکت داشته است‏» ⁽³⁾ .

منبع:

http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=EACFD1.htm