این بیان و این سروده از هر سراینده‏اى رسیده باشد زیباست که مى‏گوید:

و لولا ابوطالب و ابنه

لما مثل الدین شخصا و قاما

فذاک بمکة آوى و حامى

و هذا بیثرب جس الحماما...

اگر ابوطالب و فرزند رشید او نبودند، هرگز این دین آسمانى در جامعه شکل نمى‏گرفت و رواج نمى‏یافت. این دو قهرمان توحید و تقوا بودند که یکى در مکه بپاخاست و کبوتر زیباى دین باورى و دیندارى را در کنار خانه خدا حمایت کرد و پناه داد و فرزندش نیز در مدینه آن را به پرواز درآورد.

راستى که ابوطالب دروازه هدایت و رستگارى را بر روى مردم گشود و فرزندش بهتر و شایسته‏تر از پدر این راه را به پایان رسانید و این دعوت را به بار و میوه نشاند.

راستى که گویى آفریدگار هستى امیرمؤمنان را آفریده بود تا در زندگى پرافتخارش بهترین یار و پراقتدارترین پشتیبان براى پیامبر مهر و آزادى باشد، تا باوفاترین حمایتگر و مدافع حق و پرتوان‏ترین و خستگى‏ناپذیرترین مجاهد راه اسلام و قرآن گردد.

منبع:

http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=EACEF2.htm