از افتخاراتى که نصیب على (ع) شده این است که تربیت وى در دامان رسول خدا انجام شد و از کودکى در کنار ایشان بود،به گونه‏اى که مورخین نوشته‏اند این به آن علت‏بود که قریش دچار خشکسالى و مضیقه سختى شد و ابو طالب مردى عیالوار بود و از نظر مالى نیز در مضیقه و فشار قرار داشت و برادرش عباس بن عبد المطلب مردى ثروتمند بود و وضع مالى خوبى داشت،محمد (ص) که در آن وقت‏به خاطر ازدواج با خدیجه جداى از ابو طالب زندگى مى‏کرد و ثروت خدیجه نیز در اختیار آن حضرت قرار گرفته بود.به عمویش عباس فرمود:برادرت ابو طالب عیالوار است و خود شاهد این خشکسالى و سختى هستى،بیا نزد او برویم و بار مخارج او را سبک کنیم،بدین ترتیب که من یکى از فرزندانش را برگیرم و تو نیز یکى را.

عباس پذیرفت و به اتفاق آن حضرت نزد ابو طالب رفتند و منظور خود را با او در میان گذارده گفتند:ما براى سبک کردن بار سنگین خرجى را که به عهده دارى نزد تو آمده‏ایم و پیشنهاد بردن دو تن از فرزندان او را بیان کردند.

ابو طالب روى علاقه‏اى که به عقیل داشت،اظهار کرد:

«اذا ترکتمالى عقیلا فاصنعا ماشئتما»

[اگر عقیل را براى من بگذارید هر چه خواهید بکنید،و هر که را خواهید ببرید.]

اینجا بود که محمد (ص) على را برگرفت و به نزد خود برد و عباس نیز جعفر رابرداشته و پیش خود برد.

و در صفحات آینده خواهد آمد که بر طبق نقلى على (ع) در آن روز شش سال داشت.

ناگفته پیداست که این نزدیکى و قرب جوار و انس با محمد (ص) در زندگى،گذشته از افتخار بزرگى که نصیب على (ع) کرد چه اندازه در جلب محبت و علاقه محمد (ص) نسبت‏به آن حضرت مؤثر بود و تا چه حد پیغمبر خدا را نسبت‏به على (ع) علاقه‏مند ساخت،چنانکه علاقه على (ع) را نیز نسبت‏به رسول خدا (ص) منعکس مى‏سازد.

زیرا با توجه به نبوغ ذاتى،هوش،استعداد،درک و رشد فوق العاده على (ع) بخوبى روشن است که پیوسته سعى در فرمانبردارى هر چه بهتر و اطاعت‏بیشتر از رسول خدا که بهترین پدرها براى او محسوب مى‏شده،داشته و از هر فرزند دلسوزى،کارهاى آن حضرت را دلسوزانه‏تر انجام مى‏داد و رسول خدا (ص) نیز با مشاهده کردار و اعمال و ادب او از هر فرزندى بیشتر او را دوست مى‏داشت ⁽¹⁾ ، چون رابطه عموزادگى را نیز بدان ضمیمه کنیم،آن هم زاده عمویى همچون ابو طالب که گذشته از آنکه تنها عموى پدر و مادرى آن حضرت بود،سالهاى متمادى نیز سرپرستى رسول خدا (ص) را به عهده داشته و کمال محبت را نسبت‏به آن حضرت انجام داده و اکنون رسول خدا مى‏خواهد با نگهدارى و تربیت فرزندش محبتهاى او را تلافى نماید،آن وقت است که مى‏توانیم تا حدى شدت علاقه رسول خدا (ع) و على (ع) را نسبت‏به یکدیگر بفهمیم و از پیوند محبت محکمى که میان آن دو بزرگوار برقرار شده بود،در محدوده فکر خود آگاه گردیم.

اینکه گفتیم:«به مقدار درک و محدوده فکر خود»براى آن است که انسانهاى کامل و مردان الهى به هر اندازه که به خداى تعالى و به کمال مطلوب انسانى خود نزدیکتر باشند به همان اندازه نیز اخلاق نیک و بارز انسانى و الهى که یکى از آنها محبت و عاطفه است در آنها بیشتر و کاملتر است و این به خاطر حساسیت‏بیشتر روح‏و صفاى باطن آنهاست.با توجه به این که ما در میان انسانها کاملتر از رسول خدا (ع) و سپس على (ع) سراغ نداریم،به همین نسبت مى‏توانیم به عمق علاقه و محبت میان آن دو وجود مقدس پى ببریم.

منبع:

http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=EACEB.htm