این مسافرت روحانى علاوه بر مزایاى معنوى و روحى،یک سلسله مصالح اجتماعى و سیاسى را دربرداشت و موقعیت مسلمانان را در شبه جزیره بالا مى‏برد و باعث انتشار آئین یکتاپرستى در میان ملت عرب مى‏گشت.اولا:قبائل مشرک عرب تصور مى‏کردند که پیامبر با تمام عقائد و مراسم ملى و مذهبى آنان،حتى فریضه‏«حج‏»و«عمره‏»که یادگار نیاکان آنها است،مخالف است.از این جهت،از محمد و آئین او وحشت و اضطراب داشتند.در این موقع شرکت محمد«ص‏»و یاران او در مراسم‏«عمره‏»،توانست تا حدى از وحشت و اضطراب قبائل مشرک بکاهد،و در عمل روشن کند که پیامبر هرگز با زیارت خانه خدا و فریضه یاد شده که از شعائر مذهبى و رسوم مذهبى آنها است،نه تنها مخالف نیست،بلکه آن را یک فریضه لازم مى‏داند،و او بسان پدر بزرگ عرب حضرت‏«اسماعیل‏»،در احیاء و ابقاء آنها کوشا است و از این راه مى‏تواند قلوب گروهى را که آئین آن حضرت را با شئون ملى و مذهبى خود صد در صد مخالف مى‏دانستند، به سوى خود جلب نماید و از وحشت آنها بکاهد.

ثانیا:اگر مسلمانان در این راه با موفقیت روبرو شوند،و فرائض عمره را آزادانه در مسجد الحرام،در برابر دیده هزاران عرب مشرک انجام دهند،این عمل، تبلیغ عظیمى از آئین اسلام خواهد بود.زیرا در این ایام که مشرکان،از تمام نقاط عربستان در آن سرزمین گرد خواهند آمد،اخبار مسلمانان را به وطن خود خواهند برد و از این طریق نداى اسلام به نقاطى که پیامبر نمى‏توانست در آن روز به آن نقاط مبلغ اعزام کند،خودبخود خواهد رسید،و اثر خواهد گذاشت.

ثالثا:پیامبر،احترام ماههاى حرام را در مدینه یادآور شد و فرمود:«ما فقط براى زیارت خانه خدا مى‏رویم‏»،و به مسلمانان دستور داد که از حمل هر نوع اسلحه، جز شمشیرى که مسافر در حال سفر همراه خود حمل مى‏کند خوددارى کنند.این مطلب،عواطف و تمایلات بسیارى از اجانب را به سوى اسلام جلب نمود،زیرا بر خلاف تبلیغات سوئى که قریش درباره اسلام انجام داده بود،همگى مشاهده کردند که پیامبر گرامى همانند دیگران،جنگ را در این ماهها حرام دانسته و خود طرفدار بقاء این سنت دیرینه است.

رهبر عالیقدر اسلام با خود مى‏اندیشید که اگر در این راه توفیقى نصیب مسلمانان گردد،مسلمانان به یکى از آرزوهاى دیرینه خود نائل خواهند شد.همچنین، دورافتادگان از وطن،از خویشان و دوستان خود،تجدید دیدار خواهندکرد،و اگر قریش از ورود آنها به سرزمین حرم جلوگیرى نمایند،در این صورت حیثیت‏خود را در جهان عرب از دست مى‏دهند.

زیرا نمایندگان عموم قبائل بى‏طرف خواهند دید که قریش با دسته‏اى که عازم زیارت کعبه و انجام فرائض عمره بودند،و سلاحى جز سلاح مسافر همراه نداشتند، چگونه معامله کردند،در صورتى که‏«مسجد الحرام‏»به عموم عرب تعلق دارد،و قریش فقط تولیت مناصب آنجا را دارند.

در این لحظه حقانیت مسلمانان به گونه‏اى روشن تجلى نموده و زورگوئى قریش آشکار خواهد شد و بار دیگر قریش نخواهند توانست‏با قبائل عرب بر ضد اسلام پیمان نظامى تشکیل دهند،زیرا آنها در برابر دیده هزاران زائر،مسلمانان را از حق مشروع خود بازداشتند.

منبع:

http://www.hawzah.net/Per/E/do.asp?a=ECCCCFD2.htm